levensslingers

Aan bezuinigen is geen ontkomen. Een zwaar getroffen sector is die van de sociale werkvoorziening, (re)integratie en werkervaringsplaatsen. Op de (gemeentelijke) gelden die hiervoor lange tijd beschikbaar zijn geweest wordt momenteel in de grote steden flink gekort. Gewezen wordt daarbij op het misbruik en de matige resultaten van de regelingen. Bedrijven namen graag gesubsidieerde werknemers in dienst, maar zelden ontstonden hierdoor volwaardige arbeidsplaatsen. Zo was er vanuit deze sector te weinig doorstroming naar ‘normaal’ werk, lees: werk dat niet ondersteund hoeft te worden met gemeenschapsgeld. Dat was niet de opzet, noch de afspraak. In Groningen is de op handen koerswijziging alvast zichtbaar gemaakt in een hernoeming: de ‘Dienst Sociale Werkvoorziening’ is niet meer, leve ‘Iederz’. De suggestie die van de naam ‘Iederz’ uitgaat, is: ‘van iedereen’ en zo ‘in ieders belang’. Iedereen blij dus?

Nee, heel vreugdevol vind ik deze ontwikkeling niet. Het schrappen van de budgetten voor gesubsidieerd werk houdt in dat veel maatschappelijk nuttig werk in de toekomst niet meer gefinancierd kan worden. Groenonderhoud, bewaakte fietsenstallingen, ICT- of onderwijsassistentie op scholen en stadstoezicht zijn zomaar enkele voorbeelden. Tevens wordt onderschat wat het belang van arbeid, ook de gesubsidieerde, is voor het gevoel van eigenwaarde van mensen. Het geld dat nu bezuinigd wordt, zal binnen de kortste keren weer als sneeuw voor de zon verdwenen zijn. Het zal niet alleen opgaan aan hogere uitgaven voor uitkeringen (een groot aantal van de getroffen werknemers is kansloos op de arbeidsmarkt), ook de kosten voor gezondheidszorg zullen toenemen: psychische en psychosomatische klachten als gevolg van een gevoel van nutteloosheid. Zo is deze bezuiniging weinig meer dan een Haagse sigaar uit eigen doos. Een klaphofnar.