Op een afdeling van een zeker bedrijf werd een maatregel genomen. Die was onredelijk. De mensen die haar ondergingen, zuchtten. Ze protesteerden niet, ze klaagden niet eens. Degene die de maatregel nam, was geen onredelijk mens, maar handelde onnadenkend. Gelukkig kwam hij er zelf achter. De maatregel ging niet door. De mensen die haar ondergaan hadden, waren zichtbaar opgelucht en blij. Een opluchting en blijdschap groter nog dan hun eerdere zuchten. De manager die de operatie in gang had gezet en ook weer teruggedraaid bleef erover nadenken. Niet over zijn vergissing, in die positie was hij nu eenmaal: dat hij beschikte over het lot van mensen. Hij bleef nadenken over de lijdzaamheid waarmee deze mensen zijn dwaasheid hadden ondergaan. Deze had hem dieper geraakt dan enig protest ooit had kunnen bewerkstelligen, zo realiseerde hij zich. Een volgende keer zou hij bedachtzamer te werk gaan. Of “nog bedachtzamer” zoals hij het zelf benoemde.
Zachte krachten zullen ten slotte meer uithalen dan geweldadige. Een gestage stroom van miniscule kleine druppeltjes hollen op den duur een rots uit. Eén sneeuwvlokje weegt niets, maar een pak sneeuw kan daken doen instorten. Het is op deze zachte krachten waar in de Bergrede wordt gedoeld, daarvan ben ik overtuigd.
levensslingers 